یا رب این عید همایون چه مبارک عید است

که بدین واسطه دل دست بتان بوسیده ست

گرنه آن ترک سپاهی سر غوغا دارد

پس چرا از گرهٔ زلف زره پوشیده ست

شاخی از سرو خرامندهٔ او شمشادست

عکسی از عارض رخشندهٔ او خورشیدست

نگه سیر بر آن روی نکو نتوان کرد

بس که از خوی بدش چشم دلم ترسیده ست

دوش در بزم صفا تنگ دهان تو چه گفت

که از آن خاطر هر تنگ دلی رنجیده ست

مطرب از گوشهٔ چشمت چه نوایی سر کرد

که به هر گوشه بسی کشته به خون غلطیده ست

تنگ شد در شکرستان دل طوطی گویا

دهن تنگ تو بر تنگ شکر خندیده ست

دل یک سلسله دیوانه به خود می پیچد

تا که بر گردنت آن مار سیه پیچیده ست

حلقهٔ زلف تو را دست صبا نگرفته است

ذکر سودای تو را گوش کسی نشنیده ست

با وجود تو نمانده است امیدی ما را

که رخ خوب تو دیباچهٔ هر امیدست

عید فرخندهٔ عشاق به تحقیق تویی

که سحرگه نظرت منظر سلطان دیده ست

انبساط دل آفاق ملک ناصر دین

که بساط فلک از بهر نشاطش چیده ست

آن که از بخت جوان تا به سر تخت نشست

خاک پایش ز شرف تاج سر جمشیدست

تیغ او روز وغا گردن خصم افکنده ست

دست او گاه سخا مخزن زر پاشیده ست

آفتاب فلک جود فروغی شاه است

که فروغش به همه روی زمنی تابیده ست